Trideset godina nakon što je vojnom akcijom „Oluja“ iz Hrvatske proterano više od 200.000 Srba, mnogi od njih novi dom pronašli su upravo u Srbiji. Među njima je i oko 6.000 ljudi koji su se nastanili u beogradskom naselju Busije, koje danas važi za najveće krajiško selo u Srbiji.
U Busije su stigli iz Like, sa Korduna, Banije, iz Dalmacije i Slavonije – noseći sa sobom tugu, bol i uspomene, ali i snagu da izgrade novi život. U ovom naselju sagrađeno je 1.100 kuća i nova osnovna škola koju pohađa 300 učenika. Ipak, iako su u Srbiji pronašli sigurnost, većina izbeglih retko odlazi u rodni kraj jer se tamo i dalje osećaju nepoželjno.
Sveštenik Dragan Zorica, koji je kao dečak izbegao iz Benkovca, danas živi u Busijama. Svedoči da je i nakon rata, tokom službe u Dalmaciji, bio izložen uvredama i pretnjama na nacionalnoj osnovi. Priča i o tragičnim svedočenjima iz Drniša, gde su, kako kaže, ljudi ubijani bez suđenja i bez ikakvih pitanja.
Za prognane Srbe, „Oluja“ je bila završnica etničkog čišćenja koje je, prema njihovim rečima, počelo još 2. maja 1991. godine, kada su u Zadru Srbi doživeli „kristalnu noć“ – pljačkanje i paljenje njihove imovine.
„Jedan od najprljavijih ratova, i građanski i verski. Sve se dogodilo preko noći – povukli su se narod, vojska… od Obrovca do Bosanskog Petrovca“, rekao je Željko Bursać iz Ličke Kaldrme.
Iako mnogi nisu imali ništa kada su stigli u Srbiju, u Busijama su gradili kuće, porodice i zajednicu. Među njima je i Zoran Miočinović, koji je sa majkom i bratom napustio Petriju, a danas sa suprugom i šestoro dece živi u Busijama. On ističe da su imali sreće jer nisu prošli kroz strahote koje su zadesile kolone izbeglica na Petrovačkoj cesti.
Ipak, uprkos tome što je mnogo toga urađeno, meštanima Busija i dalje nedostaju kanalizacija, groblje i kulturni centar – prostor u kojem bi mogli da očuvaju svoj jezik, običaje i istoriju. Zbog toga su pokrenuli inicijativu za izgradnju spomenika Veljku Milankoviću, komandantu Vukova sa Vučijaka, kao znak zahvalnosti i sećanja.
Busije su danas mnogo više od naselja – one su simbol opstanka, vere i sećanja. Mesto u kojem prognani nisu samo preživeli, već su stvorili novi dom, čuvajući svoj identitet i ne zaboravljajući odakle potiču.
